Myndirnar á Bjarnastaðahlíðarfjölum og Flatatungufjölum eru einstakar í íslenskri menningarsögu og jafnframt elstu myndir sinnar tegundar á Norðurlöndum. Hér eru eldri tilgátur um uppruna aldur og staðsetningu fjalanna teknar til endurskoðunar.

Þýðing: Guðjón Ingi Guðjónsson sem einnig ritar inngang. 2004.

Draugasaga mun vera fyrsta rómverska leikritið sem út kemur á íslensku. Höfundur þess, Plátus, naut gríðarlegra vinsælda fyrir skopleiki sína meðal Rómverja, þegar ferill hans var í blóma í kringum aldamótin 200 f.Kr. Af varðveittum latínuleikritum eru enda flest eftir Plátus.

Verk hans urðu til á þeim tíma þegar latneskar bókmenntir voru enn í frumbernsku. Rómversk gamanleikjaskáld sóttu frá upphafi mjög til grískra fyrirmynda og var Plátus þar engin undantekning. Aftur á móti virðist hann hafa borið einkar gott skynbragð á kímnigáfu landa sinna og vék frá flóknum sögufléttum hinnar nýju grísku kómedíu, en ýkti staðalpersónur hennar upp úr öllu valdi. Útkoman sló í gegn í Róm, öfgafull gerð skopleikja þar sem skrípalæti og fyndni réðu ríkjum, tónlist fór með stórt hlutverk og raunsæi og skipuleg uppbygging sögunnar var fyrir borð borin. Plátus stillti sig um að skopast að einstökum persónum og atburðum úr samtíð sinni – persónur hans eru holdgerðir lestir eða skapgerðareinkenni sem allir geta hent gaman að – en undir niðri má sjá glytta í samfélagsgagnrýni þar sem hetjan er oftar en ekki klókur þjónn sem leikur á húsbónda sinn, hinn heimska góðborgara, andstæðingar Rómverja eru málaðir björtum litum og óbeint er vísað til ofsókna stjórnvalda og illrar meðferðar Rómverja á ýmsum þjóðhetjum sínum. Enda fór svo að Plátus bakaði sér að lokum óvinsældir ráðamanna.

Draugasaga fjallar um heimkomu húsbónda nokkurs eftir að sonur hans og þjónalið hafa sólundað nær öllum eigum hans. Verkið hefur að geyma ýmsar helstu staðalpersónur Plátusar og er fullt af ólíkindalegri fyndni. Það gefur þó einnig nokkra mynd af samfélagsháttum eins og þeir munu hafa verið í Róm um daga höfundarins. Þýðingu Guðjóns Inga Guðjónssonar fylgir afar fræðandi inngangur um hinn rómverska skopleik og leikhúshefðir tímabilsins, auk viðauka um staðalpersónur og samtímavísanir. Þá hefur verið bætt við verkið leiðbeiningum og skýringum til að auðvelda nútímalesendum skilning á verkinu.

Einstök leiðsögn um undraheim dýranna.

Dýraríkið er í senn yfirgripsmikið fræðslurit og uppflettirit um dýrafræði, uppfullt af fróðleik um dýr af öllum stærðum og gerðum, allt frá örsmáum frumdýrum til stærstu spendýra. Í tveimur bindum er fjallað í máli og myndum um lífsstörf og líkamsgerð dýra, flokkun þeirra og helstu eiginleika, og sagt frá hegðun og sérkennum fjölda einstakra tegunda. Farið er víða yfir og fléttað saman fræðilegum texta og forvitnilegum frásögnum.

Örnólfur Thorlacius, líffræðingur og kennari, kom víða við á löngum ferli við skrif og þýðingar. Eftir hann liggur fjöldi kennslubóka og rita almenns eðlis en Dýraríkið er hans metnaðarfyllsta ritverk og ber vitni ævilangri ástríðu fyrir hvers kyns fróðleik tengdum dýraríkinu. Örnólfi entist ekki aldur til að fylgja ritinu eftir til útgáfu og sáu Árni Thorlacius, lífefnafræðingur, Lárus Thorlacius, eðlisfræðingur og Magnús Thorlacius, líffræðingur, um að ljúka verkinu en allir þrír eru afkomendur Örnólfs.

Ritið er ríkulega myndskreytt og því fylgir ítarleg atriðisorðaskrá.

Þorsteinn Vilhjálmsson þýddi og ritstýrði

Albert Einstein birti 5 greinar um eðlisfræði á árinu 1905. Greinarnar fjalla um stærð og eðli sameinda, um takmörkuðu afstæðiskenninguna og um skammtaeðli ljóss. Þær eru allar, hver með sínum hætti, undirstöðurit í vísindum og tækni nútímans. Greinarnar í bókinni hafa allar haft veruleg áhrif á sögu vísinda og tækni allar götur síðan þær birtust, til dæmis á mótun hugtaka eins og atóma og sameinda, á kjarneðlisfræði, öreindafræði og stjarnvísindi, og á alls konar tækni eins og GPS, ljósnema, tölvur, hljóðvarp og sjónvarp, farsíma, stafrænar myndavélar, fjarstýringar og þannig mætti lengi telja.

Útgáfuár: 2015

Safn til iðnsögu Íslendinga. Saga kælitækni.

Hér er rakin saga kælitækni á Íslandi og sagt frá upphafi þess að Íslendingar tóku að hagnýta sér kulda til þess að varðveita matvæli. Vélar til frystingar og kælingar voru fyrst settar upp í Vestmannaeyjum árið 1908 en ís af tjörnum og íshús héldu þó velli fram undir miðja þessa öld.